Lachen!

Ik ben geboren met een boos gezicht. Ik heb er al heel mijn leven moeite mee. Als ik mijn gezicht in rust houd, dan kijk ik boos. Of beter gezegd misnoegd.

Sommige mensen kijken van nature gelukkig, hebben van nature omhoog krullende mondhoeken. Mijn gezicht doet dat niet. Mijn mondhoeken wijzen naar de grond. Dat maakt eerste indrukken nogal moeilijk.

Als iemand naar mij kijkt voor de eerste keer zien ze een norse jongeman. Ik probeer dan te lachen, maar mijn geforceerde lach is één mondhoek die omhoog gaat tot een waterig glimlachje dat je geeft aan iemand die net zijn moeder is verloren. Zo’n glimlach dat eigenlijk geen glimlach is, maar een uitdrukking van empathie.

Ik ken mensen die zonder te proberen hun gezicht kunnen laten stralen, tandvlees bloot, mondhoeken gericht naar de zon, hun hele gelukkige leven uitgedrukt in één glimlach.

Ik benijd dat soort mensen.