Uitstralingen

Ik vind het leuk om mensen te zien wisselen van uitstraling als er iets heel erg kleins verandert in hun omgeving. Neem nu de man voor me op de trein bijvoorbeeld. Hij keek nogal somber toen ik recht voor hem ging zitten, of dat door mij kwam weet ik niet. Maar nu hij zijn goeie vriend Mark aan de telefoon heeft, klinkt hij heel gelukkig. Hij kijkt ook 20 keer zo blij. Ze zijn waarschijnlijk aan het babbelen over vroeger, het is nogal een oude man. Of ze zijn bezig over jeanine’s dubbele bypass. Het maakt mij niet uit, maar de man voor mij blijft glimlachen, ook al belt hij nu niet meer met mark.

Ook het meisje in de winkel gisteren begon spontaan te glimlachen toen het liedje veranderde op de radio. Ze was waarschijnlijk met heel veel tegenzin begonnen aan haar shift. Zo leek het in ieder geval. Maar toen het liedje veranderde naar ‘don’t stop me now’  scande ze mijn fles deo toch iets vriendelijker door. Ik denk dat ze de rest van de avond met blijdschap is doorgegaan. 
Ik probeer er blij uit te zien. Ik probeer meer te glimlachen, want als ik mijn gezicht neutraal hou gaan mijn mondhoeken automatisch naar beneden. Dus probeer ik meer te glimlachen. Het probleem is wel dat ik zit te lachen als een idiootmet een overgrote smile, en dan doen mijn mondhoeken binnen het kwartier pijn. Of ik zit te lachen met een halve glimlach op mijn gezicht die meer medelijden dan  geluk uitstraalt. 

Meestal lukt het toch om de juiste balans van glimlachen te vinden. Maar dan wel na een kwartier als een  psychopaat een paar seconden lachen, mijn gezicht neutraal houden en met een kleine aanpassing terug glimlachen. Ik zeg psychopaat omdat ik meestal onbewust naar iemand aan het kijken ben als ik de juiste positie zoek. Ik moet wel zeggen dat het begint te werken. Ik zeg nu niet dat ik er al uit zie als de vrolijkheid zelve, maar ik begin toch minder mottig te kijken als mijn gezicht neutraal is. Behalve als het ochtend is natuurlijk.